Bo sa­mot­ność jest ra­kiem, który za­bija. W mie­szka­niu pa­nuje głucha cisza, która z cza­sem ro­bi się jeszcze bar­dziej cichsza. Jest zim­no, mimo że kaloryfery są podkręcone. Jest ciem­no, choć wszys­tkie lam­py są włączo­ne. Nie masz się do ko­go przy­tulić. Nikt nie pot­rzy­ma Cię za rękę. Nikt nie poczy­ta Ci książek. Nikt Ci nie po­wie, co sądzi o fil­mie, który przed chwilą obej­rzałeś. Nikt Ci nie po­może, gdy przy­pad­ko­wo zem­dle­jesz w kuchni. Nikt nie ot­rze Twych łez. A pod­czas każdej bez­sennej no­cy będziesz próbo­wał przy­pom­nieć so­bie, co to szczęście. Aż w końcu od­dasz os­tatnie tchnienie i nikt nie zapłacze nad Twoim zim­nym ciałem. Nikt nie będzie Cię wspo­minał. Nikt nie po­wie, że Cię kocha. [cz2]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!