Wte­dy poczułam, że jes­tem dla ko­goś ważna. Ot tak. Po pros­tu. Bo jes­tem. Bo nie trze­ba było nic więcej udo­wad­niać. Wiesz, co to dla mnie znaczyło? Jak­bym na ciem­nym, gra­fito­wym niebie uj­rzała od­da­laną o set­ki mil gwiaz­dkę. Jedną je­dyną, ale moją. Gwiaz­dkę. Z nim chciało się żyć.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!