|
[cz3.] Zlałam dla niego innych facetów , przestali się dla mnie liczyć. Nie odpowiadałam na ich sms-y , zrezygnowałam ze spotkań z nimi . Po rozstaniu płakałam co noc. Ból był wtedy moim jedynym przyjacielem , towarzyszył mi na każdym kroku. Nie umiałam się po tym wszystkim ogarnąć. Zależało mi na nim zbyt mocno , żeby określić to wszystko głupim słowem `było, minęło`. Nie potrafiłam przestać płakać , a raczej nie chciałam. Wiedziałam , że to nic nie pomoże , nie przywróci dawnych chwil ,ale tak było mi łatwiej. Tylko naiwni mówią , że czas leczy rany . On tak naprawdę przyzwyczaja tylko do bólu , z którym później uczy nas żyć . Za każdym razem , kiedy pomyślimy o jakimś wydarzeniu z naszego życia , o wspaniałych chwilach , o cholernie ważnych dla nas osobach , rozdrapujemy te zagojone już rany i od nowa uczymy się życ z bólem. Mimo to , wiem że z czasem to wszystko będzie bolało coraz mniej. Mam najwspanialszych przyjaciół i wiem , że dam radę. Muszę dać, nie mogę się przecież poddać.
|
Dodaj komentarz
