|
I znowu to uczucie. Uczucie, że jesteś niepotrzebna nikomu. A zwłaszcza temu, na którym Ci najbardziej zależy. Dlaczego to spotkało akurat mnie? Rozumiem, przyjaciele czasem się kłócą. Ale chyba nigdzie nie jest tak jak u mnie. Ty, kiedy na nią patrzysz, widzisz te wszystkie lata spędzone razem, niezapomniane wspomnienia. A ona w jedną sekundę potrafi te wszystkie lata przekreślić. Roznosi Cię od środka. Znowu płaczesz. Kiedy budzisz się rano, nie masz najmniejszej ochoty wstać. Niby mam jakąś nadzieje. Zawsze mogę nią żyć. Mimo tego, że i tak nie raz się zawiodłam. Cały czas czekasz, aż się odezwie. Może jej przejdzie? A może naprawdę to już koniec? Co robić? A może ta ”przyjaźń” nie ma sensu? Zamykam się w sobie. I tak nikt mi nie pomoże. Nie chcę, żeby widzieli, że płaczę. Chcę, żeby to się jak najszybciej ułożyło. Ale czy samo się ułoży?
|
Dodaj komentarz
