|
Ona u mnie jest. Siedzi i się patrzy. Śmieje się. Bawi się mną jak kukiełką. Rzuca po kątach. Teraz leże w jednym kącie swojego pokoju, i osiada na mnie kurz. Jestem bezużyteczna. Nie potrzebna. Ale jestem. Wczoraj w nocy dalej w nim siedziałam. Z żyletką. Mózg podpowiadał mi, żebym zrobiła kreskę. Chociaż jedną. Głęboką. Żebym upadła na ziemię i nigdy nie wstała... Nie mogłam.. wyrzuciłam ją... jestem tutaj... na jak długo?
|
Dodaj komentarz
