|
Śnił mi się dzisiejszej nocy. Właśnie wtedy uświadomiłam sobie, jak bardzo mi Go brakuje. Na chwilę się przebudziłam, a na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Wiedziałam, że to tylko sen, ale mimo wszystko cieszyłam się, że Go widzę. Bałam się, że gdy ponownie wtulę głowę w poduszkę Jego twarz zniknie mi z oczu, przymknęłam powieki...nadal tam był. Wyraźnie widziałam Jego twarz, centymetr po centymetrze. Była tak przerażająco smutna, a Jego szkliste, czekoladowe, oczy wpatrywały się w moje. Stał bez ruchu, milcząc...zupełnie jakby wzruszenie odebrało mu mowę. Tęsknił? Nie, niemożliwe...ale patrząc na Niego czułam jak ból przeszywa mnie na wskroś. Nie mogłam wydusić z siebie nic prócz jednego słowa: -Chodź. Chwyciłam Jego dłoń i przyciągnęłam Go do siebie, po czym z całej siły wtuliłam się w Jego ramiona. Poczułam wewnętrzny spokój i ulgę jakby spadł ze mnie cały ciężar. Już nie musiałam niczego udawać. Tak bardzo Go pragnęłam...
|
Dodaj komentarz
