Nie raz nad ra­nem, kiedy z bra­ku snu słabła mo­ja sil­na wo­la, mar­twiłam się, że wszys­tko mi się wy­myka. Mo­ja pa­mięć była jak si­to. Wzdry­gałam się na myśl o tym, że pew­ne­go dnia już nie przy­pomnę so­bie ko­loru je­go oczu, chłodu je­go skóry, tem­bru je­go głosu. Nie wol­no mi było o tych cechach wspo­minać, ale moim obo­wiązkiem było o nich pamiętać.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!