|
Tłum ludzi, migoczące światła karetki, sygnał zbliżającego się radiowozu. Przeciskam się przez wszystkich i podchodzę tam. Pełno krwi, rozbity motocykl, szkła, pojedyncze części maszyny i ona leżąca po środku tego całego syfu. Mimo zadrapań, sińców, krwi i wszystkiego innego poznaje ją. Leży nieprzytomna, taka niewinna. Łapię się za głowę, nie wiem co mam robić, a do oczu podchodzi masa łez. Momentalnie chcę podbiec, zaczynam panikować a oni wszyscy mnie odciągają. Krzyczę wręcz, że ją znam, że ją kocham, że ona mnie teraz potrzebuje. Wyrywam się i klęczę nad nią cały zapłakany. Tak, ja ten zimny pierdolony drań, który jej na to wszystko pozwolił. Tak, to ten sam. Przeklinam się w myślach. Łapie ją za dłoń, jest taka zimna i cała od krwi. Błagam Boga, żeby mi tylko jej nie zabrał, nie teraz. To nie jest ten moment. Mówię do niej, jestem pewny, że mnie słyszy, wiem, że jest silna i da radę. / Daniel
|
Dodaj komentarz
