Nie pot­ra­fiła już odróżnić praw­dy, od kłam­stwa. Wszys­tko było ta­kie od­ległe. Miała wrażenie, że zat­rzy­mała się w cza­sie. Że na­dal trwa ten wyjęty z hor­ro­ru dzień. Tak. Codzien­nie łzy, łapa­nie os­tatniej des­ki ra­tun­ku jaką jest myśl, że to może tyl­ko dla "nasze­go dob­ra". Mo­ja włas­na, zniena­widzo­na rutyna.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!