 |
Spójrz,moje oczy potrafią pomieścić już więcej łez,nauczyłeś je cierpieć tak samo jak moje serce,ale nie martw się kochany,to już koniec rozczarowań,koniec zła wbijającego się w nasze życie z ogromnym hukiem,koniec nocy,w których jedynym zadawanym sobie pytaniem było,czy wciąż kochasz i czy Twoje serce pragnie mnie tak samo mocno jak moje Ciebie.Koniec z żalem,wylewającym się z naszych wnętrz,uczucia chowam na strychu przykrywając je grubym zimowym płaszczem,teraz chcę zapomnieć,że je posiadałam,chcę zapomnieć o swojej naiwności i poczuciu przynależności do Twojego serca.Wiem,że może to nierozsądne,że może powinnam wpuścić tam kogoś innego,ale powiedz,jaką mam pewność,że to się nie powtórzy?Jaką mam pewność,że ten ktoś nie będzie miał tak twardego serca jak Twoje?Wybacz kochany,nie mogę ryzykować,muszę zacząć żyć na własną rękę,radzić sobie z własnymi słabościami i kroczyć przez życie z głową uniesioną do góry,tylko w taki sposób uda mi się zapomnieć,a uczucia?Może kiedyś je odkopię.
|
Dodaj komentarz
