|
Zanim postanowił odejść...Miał taki zwyczaj. Że gdy tylko zjawił się w moim pokoju, siadał na łóżku. Wiedział, że od razu do niego nie podejdę... Bo bardzo się wstydziłam. Czekał na skrajny moment. Aż pęknę i sama skieruję kroki w Jego stronę. Któregoś dnia było nie tak, jak sobie zaplanował. Widział w moich oczach, że jest źle. Nie wiedział, dlaczego, ale domyślał się. Musiał się domyślać... To w końcu On. Tego dnia pomyslałam, że nie podejdę w ogóle. Usiadłam na fotelu i wpatrywałam się w Niego w ciszy. Nie spuszczał oczu. Wcale. Aż wreszcie westchnął, podniósł się ciężko z łóżka i podszedł. Ukucnął obok moich nóg i zmarszczyl brwi. " Musimy tak walczyć częściej. Bo musisz się nauczyć walczyć. Dzisiaj wygrałaś." A jak wyszedł, bo zadzwoniła Ona, że go potrzebuje, to pomyślałam, że wygrałam bitwę. Ale wojnę przegram...
|
Dodaj komentarz
