|
Nie potrafię sobie poradzić z uczuciami którymi Cię darzę, naprawdę nie umiem. Gdzie tu sens? Szczęście człowieka, to prawdziwe podtrzymywane uczuciami do drugiej osoby jest tak silne i piękne, a ja - normalny zwykly człowiek, który jest obdarzony tym szczęściem błądzi jak statek na morzu. Nie potrafię odnaleźć siebie w tym co czuje, nie potrafię znaleźć światła. Momenty w których błądzę są długie i pełne zakrętów niczym labirynt, wciąż się gubię by móc później choć na chwile być świadomą i tą niewątpiącą. Uśmiechnąć się tak po prostu. Zachłysnąć się powietrzem, by po sekundzie znów dławić się żalem. Aby po chwili znów poczuć bezsilność. Zamknąć oczy, poczuć łzy na policzkach. To szczęście? To miłość? Gubię się w uczuciach do Ciebie, nie potrafię pojąć ich ogromu? Czy obawy, że nie jestem na tyle dobrym człowiekiem? Obawy przed tym, że zranię Ciebie, a przecież chcę dla Ciebie tylko tego co najlepsze. /stawiamnarap
|
Dodaj komentarz
