|
Zawsze kiedy ogarnia mnie samotność,kiedy codzienność i natłok obowiązków nie jest w stanie ukoić przeszywającego bólu tęsknoty z trudem powstrzymuje się przed napisaniem do Ciebie. Chodzę w kółko po pokoju z telefonem w dłoni i włączonym oknem wiadomości. Potrzeba poczucia Twojego wsparcia jest niewyobrażalnie silna. Ale ogromniejszy jest cios skierowany prosto w sam środek nadal rozdartego na milion kawałków nieposkładanego przez nikogo serca kiedy uświadamiam sobie,że już mi nie pomożesz. Z rozmazanym makijażem i towarzyszącą pustką siadam na podłodze skulona odczuwając tylko bezradność. Do tej pory myślałam,że jakoś sobie radzę,przecież każdego dnia tak perfekcyjnie wmawiałam sobie,że już Cie nie kocham. A Ty? Wracasz z setką bolesnych wspomnień jak bumerang w każdej chwili kiedy zaczynam czuć się wygrana. Niszczysz cały porządek ,który muszę budować na nowo zamykając nieustannie drzwi przeszłości,które chciałabym zostawić otwarte../poetkazprzypadku
|
Dodaj komentarz
