|
te długie dni bez ciebie są udręką, wiesz skarbie ? tak bardzo mi ciebie brakuję, że mój mózg już chyba wariuję. gdzie nie pójdę, każde miejsce kojarzy mi się z tobą. patrze na zwykły stół od ping ponga przy którym się poznaliśmy i nagle widzę na nim ciebie. wiem, że to nie możliwe, ale tak bardzo chce wierzyć, że tam jesteś, że na chwile przystaje i przyglądam się dokładnie, po kilku sekundach obraz się rozmywa i w końcu znika całkowicie. przechodzę obok ławki na której często siedzimy i widzę na niej nas razem, siedzimy naburmuszeni i każde patrzy w inną stronę, uśmiecham się na to wspomnienie, bo po chwili się godzimy. siadam na łóżku w swoim pokoju i mam wrażenie, że czegoś brakuję, że o czymś zapomniałam. kładę się i odruchowo wyciągam rękę by cię dotknąć, objąć, podrapać po plecach czy zmierzwić ci włosy, wtedy zdaje sobie sprawę, że to ciebie brakuję.. wiesz, jesteś jak niezbędny puzzel bez którego układanka jest niekompletna. jesteś mi potrzebny. potrzebny bym mogła żyć..
|
Dodaj komentarz
