|
przyzwyczaiłam się do tej domowej wojny tak bardzo, że teraz, bez niej całe moje życie nie ma sensu. chyba wolę płakać całymi dniami i nocami, być poniżaną niż siedzieć w ciszy, samotnie z wyrzutami sumienia i nie mieć do kogo się odezwać mimo, że dookoła tyle ludzi, niby bliskich..to strasznie dziwne uczucie, tęsknić za człowiekiem, który zniszył mi życie, ale jednocześnie wiedział, że istnieje, co z tego że miał mnie za najgorszą, przynajmniej mnie dostrzegał, co z tego , że widział tylko moje błędy i je wytykał? - przynajmniej widział mnie, zdawał sobie sprawe, że ja istnieje. a teraz? to nie jest tak, że chce być w centrum uwagi, tak na prawdę to nienawidze tego, ale nie lubie gdy ktos w ogole nie dostrzega mojej osoby, jakbym była powietrzem . tak się teraz czuję. niewiem dlaczego tak jest i dlaczego nic z tym nie robie. chyba po prostu nie mam na to siły. To uczucie nasila się z każdym dniem, to samotność. i nie ma nikogo kto mógłby mi pomóc. ale cały czas jestem i czekam.
|
Dodaj komentarz
