Dzi­siaj za­bieram cię dokądkol­wiek. Nieważne, czy będzie to res­taurac­ja, czy ław­ka w par­ku. Usiądę nap­rze­ciw­ko ciebie a ty zaczniesz mówić. Opo­wiesz mi co chcesz, po­wiesz o tym cze­go się bałeś, wy­jawisz mi naj­star­sze wspom­nienie, naj­skryt­sze prag­nienia i oba­wy. Opiszesz mi co cię prze­rażało lub prze­raża do tej po­ry, co przes­tało ci się już po­dobać, co cię de­ner­wu­je a co spra­wia, że uśmiech znów po­jawia się na two­jej twarzy. Nie chcesz mówić o so­bie? Dob­rze. Możesz mówić na­wet o po­godzie, narze­kaj na nią al­bo wy­raź swój zachwyt. Do­bieraj słowa sta­ran­nie lub nie zaw­ra­caj so­bie głowy powtórze­niami. Szep­cz, krzycz, mrucz coś pod no­sem. I niech to trwa, bo uwiel­biam twój głos, a sko­ro raz go usłyszałam, nie mogę o nim za­pom­nieć ani nie chcę nic zmieniać.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!