I uwielbiałem wiosnę, tamto wzgórze w oddali, gdzie rosnęły nasze niezapomnajki. Mieliśmy nigdy się nie rozstać, co roku tutaj wracać, uśmiechać się nie płakać.. Pielęgnować się nawzajem tak jak one, które co roku wzrastały z Ziemii. To miał byś nasz azyl, to nieprawda, że odeszłaś. Przeklinam ten świat, upadam na kolana ta bezsilność i gorzki smak rozstania wciąż powraca..

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!