|
przeraża mnie fakt jak bardzo się od siebie oddaliliśmy. jak zaczynamy i kończymy każdy dzień bez siebie. mijamy się bez słowa na korytarzu szkolnym a jeszcze całkiem niedawno byliśmy sobie tacy bliscy. naprawdę nie mogę, a nawet nie potrafię zrozumieć, dlaczego w tak krótkim czasie wszystko się zmienia, to w co do niedawna wierzyło każde z nas. dlaczego nadal tracimy to czego potrzebujemy najbardziej i tak najzwyczajniej nie potrafimy, nie chcemy zrobić już nic. dlaczego? wydaje mi się, że to nie kwestia poddawania się, czy upadania na deski. nie, to nie to. to tak jaby odpuszczanie sobie, samego siebie, ze świadomością, że mimo to nie damy sobie rady bez siebie, że momentalnie wszystko inne traci na znaczeniu. oddalamy się od tego, co jeszcze wczoraj było tak istotne, tak bardzo ważne, co jeszcze wczoraj miało sens…
|
Dodaj komentarz
