|
idąc samotnie chodnikiem, zwiedzając nasze osiedle, poznając je na nowo, mam przed oczami wspomnienia. czasem te lepsze, gdy przechodzę obok karuzeli, na której kiedyś przesiadywaliśmy całe dnie, spoglądając na nasze ławki, widzę całą naszą paczkę, razem, uśmiechniętych, z problemami, które teraz wydają się być błahe, a kiedyś były tymi najgorszymi lub te gorsze, gdy idę w miejsce, do którego zawsze uciekałam, gdy ilość problemów mnie przytłaczała, wystarczyło, że usłyszeli mój szloch w słuchawce telefonu, już wiedzieli gdzie jestem. te kilka najważniejszych osób. może teraz nie spędzamy ze sobą całych dni, może odrobinę dorośliśmy, może to przez to, że poszłam w inną stronę w pewnym momencie naszego życia, ale wciąż jesteśmy dla siebie ważni. wiem, że gdybym potrzebowała pomocy poszliby za mną w ogień. kocham ich mimo wyzwisk, śmiechów i łez. mimo wszystko.
|
Dodaj komentarz
