Jestem emocjonalnie wyczerpana. Nie da się zbyt długo lawirować na skraju załamania nerwowego. Czuję, że żyję w coraz mniejszym stopniu, już nie potrafię oddychać. Nawet teraz powstrzymuję oddech, jakby kolejna dawka świeżego tlenu miała rozpierdolić mnie na cząstki elementarne. Nie jadam, nie sypiam. Wieczorem spoglądam w lustro i wybucham płaczem, zastanawiając się czy zwów wziąć żyletkę czy może jednak pominąć ten punkt na liście zadań i pójść do łóżka. A tam znów to samo. Znów przepłaczę pół nocy przytulona do pluszowego misia, aż zasnę z wyczerpania, by rano znów wstać i nakleić fałszywy uśmiech na twarz. I tak w kółko, bez zmian.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!