|
Zgubiłam gdzieś na zakręcie ulic wiarę. Straciłam stabilny grunt, nie ma już poziomu- wszystko się kolebie.
Wciąż wchodzisz we mnie drgawką, a serce więzione w przyciasnej klatce żeber, martwieje.
Znów ostrzem twardej mowy , ćwiartuję bezmyślnie ,w afekcie Twą wrażliwość, boleśnie.
Zamykając rolety powiek, nie potrafię wyobrazić sobie przyszłości. To co od tak dawna trzymało mnie za stopy przy ziemi, nie udźwignęło ciężaru.
Odlatuję coraz wyżej, dalej. To ostatnia szansa ,by chwycić się cieniutkiej niteczki pewności ,że to minie.
Staram się być subtelna, choć nie do końca leży to w mojej naturze.
Staram się być subtelna i dlatego Ci nie mówię, choć dobrze widzisz, bo źrenice tak pełne żywej mgły.
Nie odzyskam, nie cofnę surowych zegarów, muszę odpuścić, najwyższy czas.
Umieram dziennie miliard razy mając tę świadomość. Chce się jej pozbyć, krzyczę ostatkiem sił, przygryzam wargi do krwi, doprowadzasz mnie do szaleństwa.
tik, tak, tak, tak. Nienawidzę Cię.
|
Dodaj komentarz
