 |
Nie ma Cię skarbie, tak ciężko przyjąć to do wiadomości. Chciałbym zacząć krzyczeć, ale nie potrafię. Nie umiem. Próbuję, ale nie słychać zupełnie nic, najwyżej jakieś małe, nędzne stuknięcie. Wiesz jakie prawda? Takie jak w tych snach, gdzie ktoś próbuje Cię zabić, a Ty nie możesz nawet krzyknąć, żeby postawić jakikolwiek opór. Tak, to jest właśnie moje życie bez Ciebie. Wszystko, czego się dotknę, natychmiast zamienia się w kamień. Wszystko. Gdzie bym nie spojrzał, ludzie odwracają wzrok. Chciałbym zapłakać, bo może wtedy uszłyby ze mnie te emocje, ale nie mogę, bo mam wrażenie, że nie ma we mnie nawet łez. Jestem wrakiem człowieka. Pustą skorupą, suchym oceanem, martwym pniem. Skreślonym przecinkiem, postawioną kropką. Jestem nikim, bez Ciebie.
|
Dodaj komentarz
