Pew­na plas­ti­kowa dziew­czyn­ka wyob­ra­ziła so­bie swój plas­ti­kowy świat. Po­wiet­rze z plas­ti­ku, ludzie, myśli i uczu­cia. Pew­ne­go dnia, gdy słońce moc­niej świeciło, świat dziew­czyn­ki się rozpłynął. Ra­zem z nim jej poglądy, jej życie. Kiedy była już u pro­gu śmier­ci, ktoś jej po­wie­dział: "Sztuczne rzeczy i prag­nienia nie dadzą ci pełni szczęścia. Plas­ti­kowy styl narzu­cony przez in­nych nie da ci praw­dzi­wego życia, tyl­ko dop­ro­wadzi do zagłady."

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!