 |
Czuję się samotny w tłumie ludzi. Próbuję sobie samemu wytłumaczyć, co tak na prawdę mi dolega. Częstsze niż przeciętnie stany zamyślenia i zagłębienia. I dziwne wyrzuty. Nie wiadomo czym spowodowane. Bez dostrzegalnego impulsu. Czy to to samo, co zaniedbanie? Brak mi rozmowy. Takiej niekończącej sie rozmowy z Tobą. O wszystkich duperelach i śmiertelnie ważnych sprawach. Bez powtarzania dawno utartych kwestii, poglądów i prawd. Odejść od tysiąca zużytych słów i tworzyć swoje własne. Nowe pomysły, rozświetlające przyszłość, plany i idee. Tryskające energią emocje. Tak kurczowo chciałbym chwycić sie Twoich rad. Upajać się każdym kolejnym słowem. Moja głowa zaczyna pękać od niewypowiedzianych myśli. Czuję jakby one same zaczynały nabierać zapału. Czy myśli mogą czuć? Jest mi smutno. Jestem sam. Podświadomość nagle zaczęła wymagać czegoś więcej. Może niepotrzebnie. Coraz mocniej marzę o rozkwicie korespondencji między Nami.
|
Dodaj komentarz
