Sie­dzi­my nap­rze­ciw siebie, wpat­rze­ni w bez­kresną ot­chłań naszych niepew­ności. Nie ma­my pojęcia co ro­bić, a z bólu nie czu­jemy już nic. Po­ziom ad­re­nali­ny wzras­ta, jes­teśmy ry­zykan­ta­mi. I wza­jem­nie w siebie pat­rzy­my, jak w ob­ra­zek, bez słowa wy­jaśnień. Kil­ka kroków w przód, lecz kil­ka­naście w tył. I po co mi­jamy się wciąż? Czy to ma ja­kiś sens? Burzy­my so­bie wza­jem­nie ten porządek, który wy­dawał być się naj­lep­szym. Kąsa­my wsze­lakie nadzieje znaj­dujące się po­nad głowa­mi. Po­nad chmu­rami kry­jemy wszys­tko, co po­win­no być wy­pisa­ne na naszych twarzach. Zga­duje­my siebie wza­jem­nie, układa­my ko­lej­ne kom­pi­lac­je własnych nie-us­ta­leń.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!