|
leżał naprzeciw. patrzył mi prosto w oczy, jedną ręką głaskał mój policzek. nasze usta dzieliły oddechy, co chwile natykały na siebie, lecz nie przeszkadzało to w czymkolwiek. cicho mówił że kocha, że nikomu mnie nie odda, a jeśli odejdę to i tak nie pozwoli się nikomu do mnie zbliżyć. te wersy brzmiały jak najpiękniejszy poemat. nie potrafiłam opanować łez, które zaczęły spływać po policzkach. nie martwiło mnie to, bo szczęścia nie wyciera się w chusteczkę. delikatnie głaskałam jego kark, objęta w jego ramionach. zapytał czemu nic nie mówię, odszeptałam tylko 'bo aż się popłakałam' popatrzył na mnie zdziwiony, przyjrzał się mokrym oczętom i uśmiechnął. 'nie płacz, nawet jeśli to szczęście. jeśli czujesz radość śmiej się' - wypowiedział. do tej pory nic nie wyrwało tej chwili z mej pamięci.
|
Dodaj komentarz
