|
wspomnienia męczą mnie zbyt często. widzę przed oczami rozmazany obraz, rozpoznaję swojego ojca i pustą zero siedem bok. widzę pusty dom i walizki mamy. widze siebie jadącą na rowerze i zaraz potem siebie pod kołami samochodu. widze siebie w szpitalu. i nie widze tam swojego ojca. widze swojego pierwszego blanta w ustach, pierwszy łyk czystej i pierwszą kreskę wciąganą przez nos. widzę jak ojciec bije matkę i to jak się kłócą. widze mnie, małolata pod kołdrą który łka gdy rodzice skaczą sobie do gardeł. widzę żyletki i cyrkle, swoje pocięte ciało i nadgarstki. widzę siebie jak bluzgam na swoją matkę i widzę jak znowu płaczę przez tatę. widzę to wszystko i ani cienia uśmiechu na bladej twarzy. ani jednego szczęśliwego dnia spędzonego z kimś podobno bliskim, kto na papierku jest moim ojcem. widzę za to, jak coraz bardziej staczam się z dnia na dzień przez nienawiść do niego. spoglądam w jebaną przyszłość i właściwie, to nie widzę już nic, zupełnie nic.
|
Dodaj komentarz
