|
ulotność chwil jest zadziwiająca. masz wrażenie, że żyjesz w szablonie, wszystko codziennie poukładane, takie samo. w kilkanaście minut jesteś w stanie odrzucić normy. nie od tak, to długi proces. układam siebie, bardzo oszukuję, ale zmieniam. co najgorsze doskonale wiem, że się okłamuję. wpatruję się w szarawe niebo, które ostatnimi dniami słucha wywodów na temat doskonałości, po czym widzi hektolitry łez. ignoruję pewne własne zachowania. znowu rzęsa w oku, to naprawdę ona, na zmianę z "nie mrugnę". właściwie to nie chciałam mówić nic, bo jeszcze kilka dni temu bywałam twardsza, niż mogłam marzyć. to śmieszne, że jednak tak na dobrą sprawę pewnych rzeczy nie potrafię zignorować i właśnie przez to uświadamiam sobie znowu, że chyba pewni ludzie znaczą za dużo niż przewidziałam na samym początku. nawet nie wiem, kiedy minął kolejny rok, nawet nie wiem który już raz żegnam się na dobre.
|
Dodaj komentarz
