|
Co się stało - to się nie odstanie. Jednak myślami wciąż żyję przeszłością. Za dużo wspólnego żeby nagle żyć osobno. Za dużo wspomnień żeby nagle zapomnieć. Siedzę zamknięta w pokoju. Tylko ja i moje beznadziejne myśli. Pytania - na których nie znam odpowiedzi. Czemu ja zawsze wszystko psuje ? Czemu ja zawsze doceniam ludzi, wtedy kiedy odejdą ? Jak można żyć bez przyjaciółki ? Bez Ciebie... Czuję się jakbym była sama. Jakby już nic nie istniało. Zaszklone oczy, poczochrane włosy, ubrana byle jak. Wyglądam przez okno. Cisza i ten zimny wiatr. Rozglądam sie i nie ma nikogo. Patrze przed siebie i widzę nas. Śmiech i radość. Ale zaraz wszystko się urywa. Zdaję sobie sprawę, że to tylko WSPOMNIENIA - jedno słowo, które powoduje, że człowiek się uśmiecha, a nawet i płacze. Klęczę przed łóżkiem mówiąc ''pomóż mi, Boże''. Chciałabym Cię przytulić, spytać co słychać - tak po prostu. Jak za dawnych czasów. Ty i ja. Dwa Ciała. Jedna dusza. / Pisała Kamila.
|
Dodaj komentarz
