są chwile, w których zwyczajnie sobie nie radzę, jednak nie okazuję tego. odważnie stawiam kolejny, chwiejny krok zasłaniając jedynie twarz swoimi wolno puszczonymi włosami. rzucam krótkie - dzień dobry przechodzącym tłumom i idę dalej. nie uśmiecham się. nie okazuję żadnych innych uczuć, a oni i tak myślą że to przez pogodę za oknem lub przez szkołę. widzą to co chcą. pogoda za oknem, fakt faktem - beznadziejna, ale to chyba nie powód żeby od kilku dni zapomnieć co to uśmiech. a szkoła? są przecież te cholerne wakacje, których w ogóle nie czuję. nie zauważają tak ważnych maleńkich szczegółów, które w takich momentach grają tu najważniejszą rolę.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!