|
Mieliśmy spotkać się pod kościołem o 16.30. - Cześć.. - Wyszeptał, gdy dotarłam na miejsce. Ignorując, pociągnęłam Go za sobą do bocznej nawy. - Ale po co my tu.. - Zaczął, kiedy kazałam Mu się zamknąć, pod pretekstem Mszy Świętej. - Zobaczysz. - Dodałam. A kiedy tylko kapłan wymówił słowa "Przekażcie sobie znak pokoju" podałam Mu rękę i wyszłam z kaplicy. Chciałam Mu wybaczyć, a tylko Bóg potrafił mi pomóc. I pomimo tego, że nigdy nie zapomnę o tym, co mi zrobił, potrafię z czystym sumieniem powiedzieć sobie "Jest dobrze, a On to przeszłość". I choć cholernie bolą wspomnienia o tych błękitnych oczach dam sobie radę, bo jestem zajebiście silna i chyba każdy powinien o tym wiedzieć. / kredkinabaterie4
|
Dodaj komentarz
