|
Odeszła po cichu, na palcach wykradała się z domu, naszego domu miłości. Spakowała wszystkie swoje rzeczy, lecz zapomniała jednej – spinki. Spinki, która jest wspomnieniami naszych dni, kiedy dzieliliśmy się szczęściem, kiedy ona wdychała a ja wydmuchiwałem powietrze, oddychając jednymi płucami, kiedy nasze serca biły razem, wystukując jeden rytm jak Big Ben. Kiedyś śpiewałem razem z reklamą „ co kropelka sklei sklei żadna siła nie rozdzieli”. Myślałem, że tą kropelką było to uczucie silne niczym Heros, ale na tym świecie nie ma trwałych rzeczy. Wszystko jest kruche i słabe. Ludzie też, ich uczucia, a w szczególności serca, które w strasznych męczarniach pękają, błagając o litość. Dziś nie wiem czy byłaś, czy to tylko piękny sen. Nie wiem czy będę umiał żyć, skoro moje życie odeszło. Nie wiem czy umiem oddychać skoro nie robimy tego razem. Nie wiem czy umiem się uśmiechać skoro zabrałaś ze sobą uśmiech. Nie wiem czy chcę istnieć, skoro nie mogę sprawiać, że się uśmiechasz.
|
Dodaj komentarz
