Zas­ta­nawiając się czy za nim tęs­knię, stwier­dzi­łam, że ja pra­wie go nie znam, wiec za czym mam tęs­knić? Wiem, ja­ki ma ko­lor oczu, jak się uś­mie­cha, jak do­tyka, ja­ki za­pach ma je­go skó­ra. Wiem, że pi­ja ka­wę, że wo­li her­ba­tę zim­ną niż ciep­łą, że chce stu­diować po­lito­logie, wiem że ro­bi świet­ne obiady i że ma nies­po­koj­ny sen. Wiem ja­ka ma bar­wę gło­su... To niewiele...ale tak. Tęs­knie, tęs­knie cho­ler­nie, bo już nig­dy nie pos­ma­kuje te­go szczęścia, a to co mi po­zos­ta­ło to tyl­ko tęs­knić. Każ­de wspom­nienie o tym po­wodu­je uś­miech, ale i łzy. Ży­je głu­pia nadzieją, że mo­że jeszcze kiedyś spot­kam go przy­pad­kiem na uli­cy i będzie mi da­ne jeszcze raz na niego spoj­rzeć, mi­mo, że mam ta świado­mość, że on od­wr­óciłby wzrok i przeszedł...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!