[2]I po chwi­li przes­tają do mnie do­cierać te sil­ne bodźce. Tracę twoją obec­ność. I wiem wówczas, że już daw­no te­mu stąd poszedłeś, bo mo­je ser­ce znów od­dycha spo­koj­nie, pom­pując do or­ga­niz­mu nor­malną dawkę gęstej krwi. Umysł po­woli ot­wiera prze­rażone oczy, próbując zeb­rać w jedną całość, wszys­tko, co przed chwilą za­kodo­wały roz­sza­lałe hor­mo­ny. Zno­wu szep­tem pow­tarzam so­bie, że następnym ra­zem na pew­no nie stracę głowy. Mój rozsądek po­zos­ta­nie tam, gdzie zos­tać po­winien i zaopieku­je się roz­pus­tnym, nieposłusznym ciałem. Miej­my nadzieję, miej­my nadzieję – pow­tarzam ciągle, choć sa­mej ciężko mi uwie­rzyć w prze­wagę roz­trop­ności nad miłością.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!