Za długo trzymaliśmy się za ręce. I poranione są nasze dłonie. Zbyt wiele było słów martwych. I już nie mamy sobie nic do powiedzenia. A jednak za krótko tuliliśmy się do siebie. Za mało było szeptów i krzyków. Za mało w nas ciepła dla naszych roślin .Które pną się na przekór niebytom

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!