|
Wiesz co? Myślę, że kiedyś tak naprawdę Cię nie kochałam. Byłeś dla mnie ważny, przyciągałeś mnie, uwielbiałam być przy Tobie i na Ciebie patrzeć. Byłeś pierwszym chłopakiem, do którego poczułam coś takiego, tak bardzo. I to było dla mnie takie inne, nowe. Tak bardzo Cię chciałam. Ale to raczej nie była miłość. W sumie przecież nigdy nie chciałam tego tak nazywać. Nie chciałam powiedzieć tego słowa. Że kocham. Nawet myśl o tym wydawała się dziwna i taka niedopuszczalna. Nie chciałam o tym mówić. Chciałam poczuć coś więcej, żeby w końcu wiedzieć na pewno. I móc to określić. Że to nie jest tylko przelotne zapatrzenie w Ciebie, które minie za miesiąc lub dwa. Choćby to miało być jeszcze gorsze i przysporzyć mi jeszcze więcej bólu i cierpienia. Chciałam nie widzieć świata poza Tobą. Tak, chciałam. Nie mam pojęcia, jak mogłam być taka głupia, nieprzewidująca i żałosna, żeby chcieć czegoś takiego. A teraz? Zrobiłabym wiele, żeby to odwrócić. / cz.1
|
Dodaj komentarz
