|
pamiętam słowa innych, którzy powtarzali mi abym nie zmieniała się. właściwie nawet nie myślałam o tym by brać sobie je do serca, ponieważ zawsze czułam że nie mam potrzeby do stawania się kimś odrębnie innym niż byłam wtedy. a myśląc w tym momencie nad tym, zastanawiam się czy to nie wyszłoby mi nawet na lepsze, poważnie. patrząc na moją przyjaciółkę, która właśnie przez zmianę siebie, doprowadziła do zwrócenia na siebie uwagi nawet tych którzy wcześniej jej nie lubili. szczerze mówiąc, przy niej czuję się tylko jak tło, a to uczucie zaczyna wygryzać moje serce. dlaczego to nie mi Bóg pozwolił stać się taką jaka ona jest ? dlaczego to nie ja mogę mieć tak wspaniałe życie jak ona? czy zazdroszczę ? jak najbardziej.. chciałabym potrafić być szczęśliwa.
|
Dodaj komentarz
