[cz. 3] kiedy już mam nadzieję na zbawienny sen przychodzi on. tak zwyczajnie wchodzi, zamyka drzwi, patrzy mi prosto w oczy i mówi, że będzie dobrze. chcę wstać i się na niego rzucić, dać mu w twarz, poorać policzek paznokciami, albo zamknąć jego szyję w żelaznym uścisku napierających dłoni. chyba widzi, jaka żądza jego krwi mną miota mimo wszystko ryzykownie zbliża się do mnie i bierze w ramiona nie przeciwstawiam się. wręcz przeciwnie - łagodnieję jak owieczka i błagalnym tonem mówię, żeby nie odchodził. słucha. przecież mnie zna. przeiceż wie, jak cholernie go teraz potrzebuję. nie wybaczyłby sobie zostawiając mnie samą w takim stanie.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!