|
Wiem dobrze, że posiadanie Ciebie przez chwilę, towarzyszenie Ci, czucie się jakbyśmy przyszli tam razem, w sumie przyszliśmy tam razem... jednak to nie oznacza, że jesteś mój. Nie mogę tego pragnąć, nie mogę się łudzić, że jesteś mój. Bo wiem, że to, że towarzyszyłam Ci w tamtym momencie, starałam się wesprzeć, nie pozostawić Cię samego, to był mój akt miłości. Mojej miłości do Ciebie... Potrafiłeś to docenić. Również to, że czekałam na Ciebie pół godziny na dworcu i marzłam chcąc Ci zrobić niespodziankę, a Ty jechałeś innym autobusem... I nasze usta, które w tych ostatnich sekundach złączyły się nieruchomo, pospiesznie, bo nie mieliśmy okazji na dłuższe pożegnanie ze względu na okoliczności w jakich się znaleźliśmy (...). Jednak nie jesteś mój. Nie mogę tego od Ciebie wymagać. Tak samo jak ja nie jestem niczyja. Nie należę do nikogo. Do nikogo kto przez chwilę mógł poczuć, że jesteśmy sobie bliscy, przez chwilę czuć jakbym była jego. Bo nie byłam. Nikogo...
|
Dodaj komentarz
