Błądzę. Pośród tych ludzi nic mnie nie cieszy. Wszystko jest szare, nudne, bezkształtne. Wszystko ocieka monotonią, bezsensem, codziennością. Tak. Codziennością. Normalnym stały się kłótnie i krzyki. To, że ojciec wraca do domu pijany. To, że matka płacze i nie wie, co ze sobą ma zrobić. Udaję, że wszystko w domu jest w porządku. Stałam się śmieciem. Zwykłym, nic nie znaczącym odludkiem. Niby dobrze się uczę, niby dobra uczennica, wzorowa przyjaciółka i przykładna córka... Spójrz na te blizny, na te ślady po cięciu. Nie. To nie wygląda, jakby było normalnie. Jednak ludzie patrzą powierzchownie. Uśmiecha się-wszystko jest dobrze, nic nie rozwala jej serca na kawałki. W domu wszystko dobrze, w jak najlepszym porządku. Bo: Przecież ma uśmiech. Ale czy uśmiech to wszystko? Przecież często się uśmiechasz, a w sercu masz uczucie, jakby Ci bomba wybuchła, to tak boli, tak cholernie boli, że nie sposób wytrzymać... [deprina]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!