|
Ma dziewczynę. Oficjalnie, najzwyczajniej w świecie. Czy jest mi przykro? Nie, jeszcze nie. Ale wiem, że gdy wrócę do domu, usiądę na łóżku, włożę w uszy słuchawki i puszczę muzykę, to będę płakać, szlochać, łkać i zagryzać wargi do krwi. Nie chodzi o to, że kiedyś byliśmy razem czy on mi coś naobiecywał. Nie, nic z tego. Po prostu wiązałam z nim pewne nadzieje, że to może on będzie tym, który mnie pokocha. /sercowyprokurator
|
Dodaj komentarz
