|
Dla siebie była już martwa. Umarła z chwilą, w ktorej powiedział "żegnaj". Nie było w niej życia. Wykonywała różne czynności, jadła, piła, rozmawiała ze znajomymi, ale w jej oczach już nie było tego blasku. Wypalił się. Nikt nie zauważył, że uśmiech jest inny. Do jej życia wkradła się rutyna. A to najgorsze. Codziennie rano ta sama historia: wstać, wyjść, wrócić, funkcjonować. Nikt nie zdawał sobie sprawy z jakim bólem zmagała się każdego dnia. W nocy też nie miała chwili spokoju. Noce były najgorsze! Zmagała się ze swoją wyobraźnią sama. Nikt jej nie zagadywał pytaniami typu "która jest teraz godzina?". Choć dla niej czas i tak się zatrzymał, ciągle padał deszcz, ciągle był zmrok. Uczyła się żyć od nowa. Starała się nie zadręczać pytaniami. Nawet nie zwróciła uwagi, gdy od tamtego tak bolesnego dla niej momentu minął prawie rok. Z upływem czasu dochodziła do coraz sensowniejszych wniosków. Przestała się zadręczać. Poznawała nowych ludzi. A jej uśmiech stawał się coraz bardziej prawdziwwww
|
Dodaj komentarz
