|
nasza wspólna ławka. na niej my, uśmiechnięci, siedzący za każdym razem coraz bliżej siebie. i nagle nasze cienie i uśmiechy bledną, oddalają się i znikają całkowicie robiąc miejsce kolejnej parze, która może w przeciwieństwie do nas dobrała się właściwie.
|
Dodaj komentarz
