|
Następnego dnia nie było go w szkole, co mnie trochę zmartwiło, ale mimo to, nie dawałam po sobie poznać, że się przejmuję. Po lekcjach jak zwykłam, poszłam do domu, zjadłam obiad i wzięłam się do lekcji.. Przerwał mi dźwięk dzwonka.... Szybko pobiegłam do drzwi z nadzieją, że to ON, ku mojemu zdziwieniu była to jego matka. Stała cała we łzach, rozczochranych włosach, a jej oczy mówiły "nie daję rady", z grzeczności zaprosiłam ją do środka i zaprowadziłam do kuchni... Tam mi wszystko opowiedziała, a ja? Ja nie byłam w stanie wykrztusić z siebie nawet jednego słowa. Wychodząc z domu dała mi list i powiedziała "wstydź się dziewczyno". Wiedziałam, że to moja wina i bardzo się tym przejęłam. || część 2.
|
Dodaj komentarz
