|
zdawałam sobie sprawę, że mało osób mnie lubi. na początku strasznie mi to przeszkadzało, wpadałam w paranoję przez tą ciszę, kiedy przez sześć, czy siedem godzin otwierałam pysk tylko po to, aby udzielić się na lekcji polskiego. ale po jakimś czasie zaczęło mi się to kurewsko podobać. normalnie podniecało mnie to, że stałam się samotnikiem, jeśli chodzi o relacje interpersonalne z ludźmi w mojej szkole. patrzałam sobie na taką grupkę "przyjaciółek" na przerwie i mówiłam do siebie w myślach, że to kurewsko fajnie, że nie jestem od nikogo uzależniona. mogłam robić co mi się żywnie podoba, a nikt do mnie nie miał o to pretensji. miałam wielu znajomych z poza szkoły, przyjaciółkę kilkaset kilometrów od siebie, mamę i wspaniałego chłopaka. to mi wystarczało. i za każdym razem kiedy ktoś z ogromnym współczuciem mówił mi, ze nie mam przyjaciół tylko się śmiałam. bądź co bądź, ale ci ludzi znali mnie tylko z obserwacji przez te kilka godzin dziennie, gdzie nigdy nie byłam w pełni sobą. / egoi
|
Dodaj komentarz
