|
Weszła do mojego pokoju, rzuciła torbę na podłogę i spojrzała na mnie z pod byka. Siedziałam na łóżku, jeszcze w piżamie chociaż dochodziła godzina piętnasta. Włosy nie ogarnięte, a rzęsy już dawno nie były pokryte ulubionym niegdyś czarnym tuszem. Tylko łzy i łzy. ‘Co Ty do cholery najlepszego robisz? Ile można siedzieć i płakać za jakimś kretynem? Ogarnij się, nie Ty jedna straciłaś chłopaka. Zacznij wreszcie chodzić do szkoły. Ja już nie wiem, co mówić nauczycielom.’ Uniosłam oczy ku górze i rzekłam ‘Może i masz rację, ale co możesz wiedzieć o cierpieniu? Przecież nigdy nie zostałaś zdradzona i porzucona przez swojego chłopaka.’ ‘Pieprzona egoistko, nie trzeba być rzuconą przez ukochanego żeby cierpieć. Przemyśl to sobie, ale wiedz, że ja już nie będę Cię kryć i Ci pomagać.’ Jej słowa uderzyły mnie prosto w serce. Przyjaciółka nazwała mnie pieprzoną egoistką i miała rację. Zachowywałam się okropnie i zakrywałam się cierpieniem. / napisana
|
Dodaj komentarz
