|
-wiedziałaś przecież, że to nie może trwać, ja ją kocham - powiedział bez jakichkolwiek emocji. -wiedziałam, ale ty też wiedziałeś, dlaczego pozwoliłeś mi tak bardzo Cię pokochać? - wykrzyczałam mu w twarz. -nie myślałem, że to aż tak daleko zajdzie, masz dopiero 18 lat, jeszcze będziesz miała niejednego super faceta, zobaczysz - dokończył i uciekł wzrokiem gdzieś na ścianę. -tak masz rację, a teraz już sobie pójdę i nigdy więcej tu nie przyjdę, przeproś swoją mamę, bo chciała, żebym jej w czymś pomogła, powiedz, że dostałam jakiś telefon czy coś, z resztą ty coś wymyślisz, zawsze tak pięknie kłamałeś. - rzuciłam oschle i zbliżyłam się do wyjścia -przepraszam Cię - powiedział i spojrzał na mnie. -cześć - odpowiedziałam i wyszłam z jego domu. płakałam jak nigdy dotąd, na klawiaturze telefonu wystukałam numer najlepszej przyjaciółki -przyjedź na plaże, nie dam sobie teraz sama rady, nie mam siły nawet iść, czuje, że za chwile umrę z miłości do niego. po 10 minutach była obok mnie...
|
Dodaj komentarz
