|
"Czas leci, jako ta woda w rzece, choćbyś tamy stawiał, opory, to ona i tak rwie naprzód, nic i nikt jej nie zatrzyma. A my jak te łupinki na szerokiej wodzie razem z nią pędzimy, gnamy. Aby dalej, aby przed siebie. Takie to już urządzenie tego świata, że póki człowiek żyje to musi pędzić, gnać. Przewraca się, powstaje i znowu biegnie przez życie." [Z.M.]
|
Dodaj komentarz
