Zerwany kwiat w końcu musi zwiędnąć. Nie zależnie od tego ile słońca , wody i wazonów mu zapewnimy. Człowiek oderwany od korzeni od od dającej mu życie ziemi od własnego powietrza ginie. Nie odratują go półsłówka, wygodne łóżka i obce uśmiechy. Będzie walczył, gniótł się, wił, kopał, tłukł i uciekał. W końcu zginie. Jak kwiat. Jak cholerny marny kwiat. Jak ja omdlała płatkach skwaśniałych róż. Opadnę na ziemię. W nią będzie wkopany krzyż.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!