|
Od naszej ostatniej rozmowy minęły wieki. Kalendarz zgubił już wszystkie kolorowe kartki z życia, pozostawiając jedynie te czarne i pomięte. Zegarek już nie mówi, która jest godzina - od jakiegoś czasu zaczął odliczać, ile pozostało do końca. Linia mojego horyzontu ogranicza się do narożnika, dzielącego podłogę i ścianę. Od pustki w mojej głowie odbija się tylko nic nie znaczące echo Twojego głosu. Powieki, które z trudem pokonują swój stutonowy ciężar, kierują wzrok w stronę drewnianych drzwi, zamkniętych od tygodni. Jedyne czego teraz potrzeba dla tego bezwładnego ciała to zbawienie. Noszący Twoje imię Cud, będzie wyczekiwany do końca. Pomocna ręka, utrzymywana przez Twoje ramię jest jedynym lekarstwem na odżycie. Jedynym skutecznym sposobem, który może uratować sens mojego, kończącego się, życia - jesteś Ty.
|
Dodaj komentarz
